Sport vertelt het verhaal

Sport kent miljoenen verhalen, waarvan honderdduizenden inspirerende. Verhalen over doorzettingsvermogen, veerkracht, leiderschap, vriendschap, verdriet. Het is een prachtige verzameling waaruit de 'gewone' mens kracht, moed of vertrouwen kan putten om het op zijn of haar manier te vertalen naar het dagelijkse (werkende) leven. Bij Ruota Support vormt het de basis voor onze trainings- en ontwikkeltrajecten. Daarnaast is het schrijven en vertellen van verhalen een grote passie. In deze blog vertellen we inspirerende verhalen uit de sport die te plotten zijn op persoonlijke effectiviteit, leiderschap en teameffectiviteit. 

Eerder verschenen blogs

13 september 2024

Transfer-anderen

De zomerstop in het voetbal is topdrukte voor clubs, spelers en makelaars als het gaat om transfers. Alleen al in de Eredivisie en Eerste Divisie werden er deze zomer 755 transfers afgerond: 285 binnen de landsgrenzen, 220 inkomende transfers vanuit het buitenland en 250 naar het buitenland.

Op 34 Betaald Voetbal Organisaties (de Jong-teams van Ajax, AZ, PSV en FC Utrecht niet meegeteld) is dat een gemiddelde van 22 transfers per club. Op selecties van tussen de 20 en 30 spelers heeft dat natuurlijk een gigantische impact. Zeker als er ieder jaar ‘gewoon’ weer hooggespannen verwachtingen zijn van bestuur, sponsors en fans om kampioen te worden, Europees voetbal te halen, te promoveren of degradatie te ontlopen.

En niet alleen spelers, maar ook trainers veranderen van club. Met hen komen dan ook vaak een halve of hele staf mee ter ondersteuning. Dat ieder jaar weer… of in het geval van trainers zelfs tijdens het seizoen en soms meerdere keren. Dan rekenen we voor het gemak de ‘rustige’ wintertransferperiode niet eens mee.

Zoveel passanten en toch proberen een visie voor langere termijn uit te voeren én op de korte termijn successen behalen. De ene club gaat het beter af dan de andere, maar ook daar zit geen constante factor in of geijkte succesformule achter. De oorzaak daarvoor ligt juist voor een groot deel in de (drang naar) verandering. Spelers verkopen voor broodnodige inkomsten, aankopen om meer kans te maken op succes of gewoon de achterban tevreden te houden.

Het Bosman-arrest en het vrije verkeer van werknemers binnen de EU hebben er daarnaast ook nog eens voor gezorgd dat de afgelopen 30 jaar het aantal nationaliteiten en culturen in de selecties is verveelvoudigd. Naast ‘gewoon’ een goede trainer moet je tegenwoordig ook al cultuurmanager zijn om alles soepel te laten lopen.

In het bedrijfsleven is het – op iets kleinere schaal – niet veel anders. Daar zijn wellicht minder transfers, maar de transferperiode is wel 12 maanden per jaar open. Nieuwe werknemers komen, anderen gaan. Omdat ze andere ambities hebben óf omdat de strategie van het bedrijf verandert en er gereorganiseerd moet worden. Daarbij is het niet enkel personeelsverloop, maar ook bijvoorbeeld lagere budgetten of nieuwe processen die zorgen voor verandering in een organisatie.

Hoe zorg je er dan voor dat iedere speler – of werknemer – tijdens verandering zijn taak weet, die uitvoert, achter het beleid van zijn club of bedrijf blijft staan, zich uitspreekt waar nodig, maar vooral positief blijft bijdragen aan de meanderende lijn van vooruitgang?
Binnen de methodiek van Insights Discovery is verandering een belangrijk thema. En dan vooral groeien door verandering. Hoe kun je iets wat misschien wel spannend, bedreigend of negatief is omzetten in iets goeds, iets positiefs. Er zijn natuurlijk verschillende soorten verandering, maar bij elke vorm van verandering komt wel enige vorm van stress naar boven. Hoe gaan de vier kleuren daar mee om? Waaraan herken je de kleuren bij verandering? Wat voor impact heeft verandering voor de verschillende types in jouw team? Allemaal vragen bij het thema verandering waar jij met je team mee aan de slag kan.

En als jullie verandermindset dan geoptimaliseerd is? Dan kun je in de toekomst actief handelen op aankomende veranderingen in plaats vanuit de reactie. Hoe later je reageert, hoe langzamer de opwaartse lijn zal lopen.

Staat jouw organisatie voor een verandering? Of wil je je medewerkers weerbaarder maken door beter om te leren gaan met verandering? Wij helpen jou en jouw medewerkers te groeien door verandering. Weten hoe? We vertellen je graag hoe jij jouw team positief verandert of transfer-andert in hun omgang met verandering! Zonder daarbij je (club)kleuren te veranderen🟥🟨🟩🟦

Illustratie: AI

14 juli 2024

Topsport en diabetes: Een hele Tour

De Tour de France is weer bezig en dat betekent dat mijn hart weer sneller klopt. In 1996 zag ik als 12-jarig jochie de finish van de eerste etappe in Den Bosch van dichtbij. Etappewinnaar Frederic Moncassin kwam op een halve meter afstand voorbij gesprint. Het maakte zóveel indruk dat ik zelf ook wilde wielrennen. Ik begon kort daarna bij wielervereniging De Antilopen (voor degenen die mij kennen, die heb ik niet verzonnen…) in Nieuwkuijk en droomde van een profcarrière. Wat mijn teamgenootjes Marianne Vos en Lars Boom wel lukte, bleek voor mij een brug te ver. Zij schopten het tot fietsen voor de Rabobank-ploeg en het winnen van Touretappes en ik boog op m’n 21e af richting werken bij de Rabobank en het kijken naar de Tour. Niet dat ik er niet alles aan deed, maar topsport is maar voor enkelen weggelegd. Toewijding is één factor, maar talent minstens zo belangrijk.

Op m’n 29e kreeg ik diabetes type 1. Gezien mijn leeftijd niet helemaal meer in de lijn der verwachting, maar ik moest het er toch mee doen. Het topsportleven wat ik niet had kon ik toch ineens uit de kast halen. Letten op voeding, (weer) meer bewegen, focus op gewicht en factoren als stress, temperatuur, alcohol, ziekte goed proberen te beheersen zodat het glucoselijntje niet teveel buiten de bandbreedtes 4 (hypo) en 10 (hyper) millimol loopt. En dat was nog zonder de invloed van de belangrijkste factor: koolhydraten. Het eeuwige tellen en inschatten van de hoeveelheid en daar de juiste hoeveelheid insuline op toepassen. Wiskunde van het hoogste niveau, maar tegelijkertijd zoveel factoren om rekening mee te houden dat gevoel – of geluk, maar net hoe je het omschrijft – een grote rol speelt.

De grafiek is niet het hoogteprofiel van een zware bergetappe in de Tour, maar een dag uit het leven van een diabeet. Boven het groene vlak de hypers die zorgen voor extreme vermoeidheid, dorst, lusteloosheid en algehele malaise. Op de lange termijn zelfs schadelijk voor de organen. Onder het groene vlak in het rood de hypo's: tekort aan glucose. Licht in het hoofd, trillen en de kans om out te gaan, met alle gevolgen van dien. Voor de lange termijn zijn de hypo's vooral op neurologisch vlak schadelijk. Het is hard werken om 'in het groen' te blijven. Het vereist perfectionisme om de controle te houden over zoiets schier oncontroleerbaars. Geen etappeprofiel, maar wel topsport.

Diabetes gaf mijn perfectionisme weer de ruimte om me te gaan focussen op – recreatief – wielrennen. Hoe meer kilometers, hoe beter mijn conditie, hoe beter mijn suiker. Dankzij Corona kwam er ook meer tijd op de fiets. Buiten én binnen op het virtuele platform Zwift. Daar bleek dat ik toch iets van fietstalent had en me met 4,6 watt per kilo lichaamsgewicht kon meten met de besten in mijn klasse. Niemand daar kende mijn 'beperking' en dat wilde ik maar al te graag zo houden. Ik wilde – later bleek vooral mezelf – vooral bewijzen dat je met diabetes nog steeds kan sporten op hoog niveau. Dat lukte…

Maar ook: hoe groter de inspanning werd, hoe belangrijker het diabetesmanagement, hoe dunner het lijntje en hoe groter de risico’s op gevaarlijke hypo’s. Mijn conclusie: Diabetes is topsport, dus topsport en diabetes is topsport in het kwadraat.

Des te groter is daarom mijn bewondering voor Team Novo Nordisk. Degenen die het wielrennen volgen zullen de ploeg wellicht kennen. Ze zitten qua teamstructuur net onder het niveau van de World Tour (de Visma’s en UAE’s van deze wereld) en rijden regelmatig wedstrijden op het hoogste niveau (Milaan-San Remo, Ronde van Catalonië etc.). Tot zover niets verrassends, ware het niet dat de ploeg uit enkel diabetespatiënten met type 1 bestaat.

De Australiër Phil Southerland, zelf diabeet sinds 7 maanden na z'n geboorte, richtte de ploeg in 2008 als Team Type 1 op om bewustzijn te creëren rondom diabetes. De ploeg kende destijds nog nauwelijks actieve diabeten en daarmee lukte het ook niet om het doel te bereiken. In 2013 besloot Southerland het over een andere boeg te gooien. Alleen diabeten met type 1 diabetes konden nog toetreden tot het team. Met het Deense Novo Nordisk kreeg de ploeg zelfs een grote farmaceut en insulineproducent achter zich om het project te doen slagen.

Nu, 11 jaar later, is de profploeg één van de oudste profploegen in het peloton. Of ze – nu al – in hun missie Driving Change in Diabetes zijn geslaagd kun je als buitenstaander betwisten. Ja, ze nemen deel aan grote wedstrijden, maar met drie profzeges in de Ronde van de Filippijnen, de Ronde van Rwanda en de GP Kranj én een Finse nationale titel zijn ze nog ver verwijderd van het allergrootste podium: de Tour de France. Dat heeft niks te maken met talent, maar alles met de impact van diabetes. Als je die laatste kent (check de docu hieronder) kun je alleen maar meer respect krijgen voor die vier overwinningen. Voor mij heeft Team Novo Nordisk diabetes dus wél veranderd. Zij zijn voor mij het voorbeeld dat diabetes geen beperking is om je dromen na te jagen, maar alleen het gebrek aan talent.

Ikzelf heb 11 jaar later m'n diabetes redelijk goed onder controle. Door structuur, maar ook door acceptatie - soms iets meer dan andere momenten - en veerkracht. En kijk eens waar ik sta! Ik mag anderen helpen in hun ontwikkeling en verder helpen met thema's als persoonlijke effectiviteit, leiderschap en veerkracht. M'n Tourdroom is weg door gebrek aan talent, maar dromen najagen doe ik nog steeds!

'The only person that has the right to put a limitation on me, is me'
Sam Brand, Team Novo Nordisk

Waar mijn Tourdroom snel vervloog, zal die van Team Novo Nordisk nog wel even blijven leven. De ontwikkelingen met continue glucose monitors (die witte rondjes op de bovenarm die je steeds vaker ziet) en draadloze insulinepompen gaan zo hard dat diabetes steeds beter regelbaar wordt. De tijd zal echter leren of topsport op het allerzwaarste level van de Tour te combineren is met de topsport van een diabetesleven. Ondanks dat is de missie van Southerland met zijn team, maar vooral de drive van zijn renners een ware inspiratie. Voor diabeten, maar ook voor topsporters, topsportliefhebbers en veerkrachtpredikers.

Heb je deze vakantie tijdens de Tour een rustdag te vullen? Kijk eens de documentaire Ride for Your L1fe van Peter Alsted over Team Novo Nordisk op YouTube. Dan pas zie je wat échte topsport is… maal 2!

Twijfel je nog… kijk dan eerst de trailer.

Bron: Team Novo Nordisk (https://www.teamnovonordisk.com)

19 juni 2024

Veerkr'88

veer˳kracht (de;v(m)) – vermogen om de vorige stand weer in te nemen, nadat iets ingedrukt, uitgerekt enz. is geweest

Hoe ga je om met tegenslag? Wat als het even niet zo loopt als je wilt? En misschien niet jijzelf, maar wat doen jouw medewerkers als het tegenzit?
Veerkracht is een belangrijk thema in persoonlijke ontwikkeling én teamontwikkeling. Veerkrachtige werknemers zijn ook voor werkgevers belangrijk. Een veerkrachtig team heeft minder verzuim, meer werkgeluk en vergroot de kans op het succes van een organisatie. Ook aan de hand van Insights kun je vanuit de kleuren aan de slag met dit thema. Zelfinzicht is namelijk één van de acht factoren van veerkracht. En sport – op haar beurt – kent weer vele mooie voorbeelden van veerkracht.

Deze weken staan vooral in het teken van de kleur Oranje🟠 Heel Nederland staat achter ‘ons’ elftal en hoopt op een herhaling van ’88. Weer terug op Duitse bodem. De Oranjekoorts drijft nog voor een groot deel op het succes van ’88. Iedereen weet dat Oranje, met topscorer Marco van Basten voorop, de titel pakte door de finale met 2-0 van de Sovjet-Unie te winnen. Onder meer door die geweldige volley van Van Basten.

Maar wie weet er nog dat ‘we’ de openingswedstrijd verloren van de Sovjet-Unie? Dat John Bosman in de basis startte met Marco’s geliefde nummer 9 en Van Basten op de bank begon met rugnummer 12? Van Basten met de reserverol in het vooruitzicht niet eens naar het EK wilde? Negen minuten voor het eindigen van de groepsfase Oranje nog virtueel uitgeschakeld was door Ierland? En dat we in de halve finale tegen West-Duitsland tot een kwartier voor tijd 1-0 achter stonden?
Het was Johan Cruijff die Van Basten na een teleurstellend seizoen (met een lesje veerkracht?) overhaalde toch naar het EK te gaan.

Van Basten begon na de matige openingspot van Bosman de tweede groepswedstrijd tegen Engeland wel in de basis en scoorde drie keer (3-1). De beslissende poulewedstrijd tegen Ierland werd vervolgens pas in de 82e minuut beslist door een frommelgoal van invaller Wim Kieft - de Weghorst van ‘88 - voor een plek in de halve finale. En nadat de huidige bondscoach Ronald Koeman in de 74e minuut vanaf elf meter gelijkmaakte in die beladen halve finale tegen de Duitsers, scoorde Van Basten (op z’n Duits) in de laatste minuut de 2-1 voor een plek in de finale… De rest is geschiedenis, maar was zonder veerkracht en een klein beetje geluk niet eens geschiedenis geweest.

En Johnny Bosman? Die won na het EK de Europese Supercup met KV Mechelen en vijf landstitels met Mechelen, PSV en Anderlecht (3).
Iets met veerkracht?

Hup Holland Hup! ⚽️

3 juni 2024

World Bicycle Day begon afgelopen zaterdag: Lang leve Lachlan!
Vandaag is het World Bicycle Day, de internationale dag van de fiets. Zes jaar geleden bepaalden de Verenigde Naties dat 3 juni in het teken zal staan van de fiets. Ieder jaar weer. Niet voor niets. De fiets bestaat twee eeuwen en is een simpele, relatief goedkope, betrouwbare, schone en duurzame manier van vervoer. Daarnaast staat de tweewieler voor menselijke vooruitgang en is het een symbool voor tolerantie, begrip, respect en sociale verbinding wereldwijd.

De fiets voor mij
Voor mij is de fiets m’n passie. Ik begon mijn bescheiden wielerloopbaan toen ik 13 was en nu – 27 jaar later – sta ik langs de kant bij mijn elfjarige zoon die zijn wielerdromen najaagt. Niet dat ik niet meer fiets… ik reed tot afgelopen jaar tussen de 10 en 15 duizend kilometer per jaar op de racefiets, het virtuele platform Zwift en – het allerliefst – door de vrije natuur op m’n gravelbike. M’n hoofd leegmaken, gezond blijven in de strijd tegen m’n diabetes type 1, maar vooral genieten.

Het wiel is in het Italiaans de naamgever van m’n bedrijf Ruota Support en het tandwiel staat centraal in het logo. De geweldige en epische verhalen uit de wielersport inspireerden mij om sport in te zetten als inspirator voor individuele en teamontwikkeltrajecten. En ik heb er weer eentje bij als het gaat om het thema persoonlijk leiderschap en werkgeluk. Ik was al fan, maar na dit weekend hoop ik dat hij de hele wereld achter zich krijgt om zijn doelen na te jagen: vanuit liefde de wereld verbinden met een fiets. Ik neem je met liefde mee in het verhaal van Lachlan Morton.

Wielrennen is meer dan koers
Lachlan David Morton, van 2 januari 1992 uit het Australische Port Macquarie, kreeg op zijn twintigste de kans om prof te worden bij Garmin-Sharp, de ploeg van Jonathan Vaughters en daarmee de voorloper van het huidige EF Education-EasyPost. Hij had zeker talent – won bij de junioren de hoog aangeschreven Tour l’Abitibi – maar stond vooral bekend als een harde werker. Z’n successen als prof bleven de eerste jaren dan ook beperkt tot twee zeges in etappekoersen in het Amerikaanse circuit. In 2017 mocht hij voor Team Dimension Data zijn eerste van twee grote ronden rijden. De Vuelta eindigde hij anoniem als 90e, maar het was ongetwijfeld in de twee jaar bij de Zuid-Afrikaanse ploeg dat hij zijn ogen opende en zag dat er meer was dan alleen het nomadenbestaan van profwielrenner. Met Qhubeka had het team als doel om fietsen voor iedere Afrikaan fietsen toegankelijk te maken en het bleek dat de sociale Morton zich in die omgeving op zijn plek voelde.

Lachy was namelijk wel prof geworden, maar vond vooral fietsen heel leuk. Hij haalde zijn echte voldoening uit de ultraritten met z’n oudere broer Angus. In 2014 begon de alternatieve loopbaan van de Morton’s met een 2500 kilometer lange rit van hun geboorteplaats naar Uluru. Onder de naam Thereabouts maakten ze een eerste documentaire en al snel volgden soortgelijke projecten in de Rocky Mountains en Colombia.

De Australiër merkte dat hij niet langer in het eenzame keurslijf van wegprof wilde, maar zijn vreugde veel meer haalde uit extreme fietstochten. Hij hervond Jonathan Vaughters die hem een contact aanbood bij EF Education. Niet als een doorsnee World Tour-prof, maar met een Alternative Racing Program. Vaughters wilde met zijn ploeg ook méér zijn dan een doorsnee World Tour-ploeg, met een maatschappelijke en alternatieve uitstraling, en Morton paste in zijn plaatje. EF Education was op haar beurt een warm nest voor Morton’s ambities en zijn zoektocht naar werkgeluk.

De grenzen van het onmogelijke
Grenzen opzoeken, zowel fysiek als mentaal, en wereldwijd mensen inspireren. Dat werd de dubbele race-agenda van Lachlan Morton. Hij was als een vis in het water. Extreme tochten met ook nog eens geweldige prestaties. In 2019 won hij met de GBDuro de 2000-kilometertocht van Noord-Schotland naar Zuid-Engeland, zette hij in 2020 een tijdsrecord op de 229 kilometer lange Kokopelli’s Trail en won hij Badlands, een 700 kilometer lange tocht over het Iberische schiereiland. Alsof het niet genoeg was scherpte hij het wereldrecord Everesting (8848 hoogtemeters, naar de gelijknamige berg) aan tot 7 uur, 29 minuten en 57 seconden, drie dagen nadat een eerder record was afgekeurd door de verantwoordelijke jury omdat hij enkele hoogtemeters tekort zou zijn gekomen…

Eigen vreugde voor andermans geluk
Het was het moment om zijn eigen grenzen te koppelen aan het goede doel. Terwijl het Tourpeleton om de gele trui streed reed de eigenzinnige Australiër dezelfde route in z’n eentje. In de Alt Tour liet hij zich echter niet verplaatsen tussen de etappes door, maar reed hij ook die kilometers met als grote doel het echte peleton voor te blijven. Na de start in Engeland reed hij 12 uur per dag om na 5500 km en 16 dagen – 5 dagen voor Tadej Pogacar – de Champs Elysées op te draaien. Hij haalde er 700.000 dollar mee op voor World Bicycle Belief, een organisatie die zich inzet voor fietsdistributie in derdewereldlanden.

Voor de oorlogsslachtoffers in Oekraïne deed Morton in 2022 tussendoor nog even een rit in één ruk van München naar Korczowa-Krakovets aan de Pools-Oekraïense grens. In 1064 km en 42 uur haalde hij zo 250.000 dollar op. Voor de familie van zijn overleden Afrikaanse fietsvriend Sule Kangangi deed hij de Colorado Trail in iets meer dan 3 dagen, goed voor 12.000 dollar.
Letterlijk grenzen opzoeken deed hij ook vorig jaar weer. Weer in een recordtijd (12,5e dag) reed Lachlan de 4418 km van de Tour Divide, een mountainbiketocht van Banff, Canada dwars door de Rocky Mountains, naar Antelope Wells aan de Amerikaans/Mexicaanse grens.

Is Lachlan Morton dan alleen een liefhebber en geen topsporter op jacht naar succes? Ook wel, maar dan wel weer uit pure liefhebberij en vriendschap. Toen vriend Vaughters in het Coronajaar 2020 een renner tekort kwam voor de oktoberversie van de Giro vloog Morton zonder morren in om zonder gerichte voorbereiding zijn tweede grote ronde te finishen als 111e, maar vooral teamgenoot Ruben Guerreiro te helpen aan de bergtrui.

De sportman in Lachlan wint
Toch is de wedstrijdagenda van Lachy vooral gericht op gravelkoersen. Daar wil hij nog knokken voor het hoogst mogelijke. Hij werd vorig jaar al tweede in de Keniaanse Migration Race en finishte UNBOUND als derde. UNBOUND is de meest iconische gravelkoers ter wereld en is voor gravelracers wat voor de wegrenners Parijs-Roubaix en de Ronde van Vlaanderen samen zijn.
Dit jaar, in het sterkste deelnemersveld ooit, ontsnapte hij na 100 van de 327 kilometer met oud-prof Chad Haga en AD-journalist en wereldtopper op de gravelbike Thijs Zonneveld. Zonneveld reed lek op een ongelukkig moment, maar Morton en Haga breidden langzaam hun voorsprong uit. Na ruim 9 uur en 3700 hoogtemeters lag de streep in Emporia, Kansas. Daar kwam alles zaterdag samen voor Lachlan Morton. De Australiër klopte de oud-Giroritwinnaar Haga in een sprint-à-deux en schreef de hoogst haalbare overwinning in het gravelracen bij op zijn indrukwekkende alternatieve palmares. Grote namen uit het heden en verleden, zoals Greg van Avermaet, Niki Terpstra, Laurens ten Dam en Matej Mohoric, achter zich latend.

Haga zal een ietwat nare bijsmaak hebben, maar als ie van iemand moest verliezen, dan maar van Lachlan Morton. Iedereen in het UNBOUND-peloton, iedere wielrenner, iedere volger en ieder mens zal Morton dit moment van glorie gunnen. De meest geweldige weldadige renner ooit op twee wielen. En dat twee dagen voor World Bicycle Day. Geen mooiere reclame denkbaar voor de almachtige tweewieler. Lang leve de fiets en Lachlan Morton!

PS. Overigens werd Morton's landgenoot Declan Irvine 24e. Misschien voor jou als lezer niet zo bijzonder, maar hij kreeg op z'n 12e de diagnose diabetes type 1 en rijd sinds 2018 voor het Pro Team Novo Nordisk. Een team met enkel diabetespatiënten. Dat zet zo'n 24e plaats na 9,5 uur over 327 kilometer toch in een heel ander - inspirerend - perspectief. Ongetwijfeld nog een keer een blog waard!

Bron en foto: efprocycling.com

3 mei 2024

Geit of GOAT?

Perceptie is de manier waarop JIJ de wereld waarneemt. Hoe je iets ziet, hoort, ruikt, voelt of proeft. Dat is voor iedereen anders. Je kan een groep confronteren met hetzelfde beeld, maar daar zullen altijd verschillende inzichten en waarnemingen uitkomen. Dat klinkt op zich nog onschuldig, maar de meeste vormen van onenigheid, conflicten en miscommunicatie zijn te herleiden naar een verschil in perceptie. Moet je iemand zijn perceptie dan proberen te veranderen? Een nagenoeg onmogelijke opgave. Wat wel kan? Je bewust zijn van het feit dat ieder een andere perceptie kan hebben én openstaan voor het inzicht van de ander. Dat is het begin van persoonlijke ontwikkeling en jouw persoonlijke effectiviteit.

Carl Jung, de Zwitserse grondlegger van de analytische psychologie en op wiens gedachtegoed onder meer de methodiek van Insights Discovery is vormgegeven, stelde dat perceptie gelijk is aan projectie. Projectie is het toeschrijven van de eigen motieven of belevingen op anderen en de wereld. Alles wat je waarneemt haal je – onbewust – door je eigen filter. Zo wordt een objectieve waarneming een subjectieve interne perceptie van de werkelijkheid.

Ook in de sportwereld is perceptie een belangrijk aspect van ontwikkeling. Vraag je Tadej Pogacar of Jonas Vingegaard – even los van zijn herstel – het routeboek van de Tour 2024 open te slaan op etappe 4 van Pinerolo naar Valloire dan zullen zij likkebaardend naar de drie megacols (Sestrières, Montgenèvre en Galibier) kijken en handenwrijvend hun plannetjes smeden om de concurrenten daar een eerste flinke tik uit te delen. Stel je dezelfde vraag aan Fabio Jakobsen of Dylan Groenewegen dan zullen zij hun enorme sprintersdijen al vol voelen lopen en met 71 (!) klimkilometers op een etappe van 138km vooral bidden dat ze binnen de tijdslimiet de finish in Valloire bereiken. Ze zien dezelfde route en dezelfde bergen, maar zullen niet met hetzelfde gevoel aan de start staan.

Maar ook vanuit supportersperspectief kan verschil in perceptie grote gevolgen hebben. Voor een Ajax-supporter is er maar één club de allergrootste en -beste van Nederland, maar vraag je het een Die Hard Feyenoorder dan zal die de club uit 020 nooit boven de eigen Rotterdamse trots stellen. Je kan objectief proberen te kijken naar bijvoorbeeld het aantal titels, maar er zijn zoveel feiten en meningen mee gemoeid dat deze vraag altijd subjectief zal zijn. De gevoeligheid van de ander voor de mening van de één zorgt al jaren voor rellen, opstootjes en provocatie richting elkaar met alle gevolgen van dien. En zo zijn er nog honderdduizenden (sport)rivaliteiten – groot en klein – die door verschil in perceptie zijn gedreven.

Toch kan het waarderen van de blik van de ander ervoor zorgen dat er respect ontstaat richting de ander en een mooie basis om te groeien in de eigen ontwikkeling. Dan kun je nog steeds jouw club als de allerbeste ooit zien. JOU allerbeste ooit.
Voor de één is Messi de allerbeste voetballer ter wereld. Snel, goed in de kleine ruimte en een fenomenaal spelinzicht. Voor de ander is Cristiano Ronaldo dat: Sterk, atletisch en allround met voeten en hoofd. Allemaal subjectief. Messi heeft de meeste Ballon d’Or’s gewonnen, Ronaldo maakte de meeste goals. Beide zijn feiten, maar welke weegt het zwaarst? Het sleutelwoord: Perceptie.

De Messi-adepten zullen zeggen dat de Argentijn de G.O.A.T. (Greatest Of All Time) is. Als zij bovenstaande foto zien zullen zij geen kudde geiten zien, maar hun eigen Lionel. Vraag je het aan een Ronaldo-fan, dan zal hij of zij door de ogen wat samen te knijpen misschien een man met een baard zien, maar kan het voor hen ook zomaar Rohit Sharma zijn. Moeten ze wel fanatieke cricketers zijn 😉

Eén ding staat als een paal boven water: degene die alleen Messi kan zien is een geit in een kudde. Degene die geiten ziet, maar er ook voor open staat dat anderen Messi zien is de absolute GOAT!

Foto en bron: The Sun

15 april 2024

Jamie Vardy: Van kleurrijke spits naar kleurrijk voorbeeld

Deze week won Bayer Leverkusen voor het eerst in haar clubgeschiedenis de Duitse Bundesliga. Ze doorbraken verrassend de hegemonie van het grote Bayern München. Toch speelde de club uit Leverkusen rond de eeuwwisseling al mee in de Duitse top en in de Champions League. Er werd verwacht dat de club onder leiding van sterspeler Michael Ballack al de strijd met Bayern München aan kon, maar toen hij zelf voor de grote concurrent koos moesten de kampioensambities van Bayer 04 naar de lange termijn. Tot deze week.

Acht jaar geleden was de verrassing misschien nog wel veel groter toen aan de andere kant van de Nopordzee het kleine Leicester City vanuit het niets voor de eerste keer de Premier League won. The Foxes  hadden nog nooit een grote titel gepakt en bivakkeerden voor het grootste gedeelte in de clubgeschiedenis in de onderste regionen van het Engelse profvoetbal.

Afwijkende route
Synchroon aan het Leicester sprookje liep die van spits Jamie Vardy. Als kleine jongen zag hij zijn vader vertrekken, de kleine Jamie Gill achterlatend bij zijn moeder. Die hertrouwde enkele jaren later en Jamie nam de naam van zijn stiefvader aan. Met zijn voetbaltalent schopte hij het tot de opleiding van Sheffield Wednesday, maar daar werd hij als 16-jarige weggestuurd. Vardy werd veroordeeld tot de amateurvelden en ging aan de slag als fabrieksarbeider. Door het mislopen van zijn voetbaldroom was hij vaker in de kroeg dan op het veld en kwam zo ook weleens in aanraking met de politie. Z’n voetbalcarrière beperkte zich mede daardoor tot het hoogste amateurniveau, ook al wist hij wel makkelijk het net te vinden. Het bleek zijn redding.

In het seizoen 2011/2012 scoorde hij 31 keer in 36 wedstrijden voor Fleetwood Town en kwam zo op de radar bij Leicester City. De club speelde op dat moment in de subtop van het Championship (de Engelse eerste divisie) en had niet veel geld voor versterking. Vardy was geen makkelijke jongen, maar zijn scorende vermogen én lage marktwaarde gaven hem het voordeel van de twijfel.

Vardy was op dat moment al 25 en daarmee eigenlijk al veroordeeld tot een leven in de fabriek, de kroeg en op de amateurvelden. De gok pakte echter voor beiden goed uit. Met 16 goals in het seizoen 2013/2014 had hij een belangrijk aandeel in het kampioenschap en daarmee de promotie naar de Premier League.

Droom wordt een sprookje
Ondanks de toegang tot het grote geld behield Leicester vertrouwen in Vardy en ternauwernood handhaafde de club zich op het hoogste niveau. In de voorbereiding op het nieuwe seizoen nam Claudio Ranieri de leiding over en onder de Italiaanse trainer kwam Vardy, net als zijn volledige team, tot ongekende hoogte. Het geloof in een goed seizoen kwam al vroeg in september door een spectaculaire 5-3 zege op Manchester United met een goal van de Engelse spits. Die stopte niet meer met scoren. Na 24 goals – eentje minder dan topscorer Harry Kane – 23 overwinningen en slechts 3 nederlagen kroonden Vardy en zijn team zich tot kampioen met liefst 10 punten voorsprong op Arsenal.

Het was voor Jamie Vardy de opmaat naar een succesvolle loopbaan. Hij kwam in de Champions League en debuteerde  voor het Engelse team. Grote clubs lonkten naar zijn diensten, maar toch besloot de spits zijn club trouw te blijven. In 2021 werd de loyaliteit beloond met een FA Cup, maar met het ouder worden van de geboren Sheffielder ging ook Leicester weer achteruit.

Inspireren met Insights Discovery
Inmiddels spelen The Foxes weer in het Championship. De 37-jarige Vardy zit nog op de bank, maar houdt zich nu vooral bezig met het inspireren van jong voetbaltalent dat via een omweg richting de profs wil komen. Als geen ander weet hij hoe moeilijk de route naar het profvoetbal kan zijn. Met zijn V9 Academy (de V van Vardy en zijn rugnummer 9 en gehuisvest in het stadion van Manchester City) helpt hij talent dat nog niet gescout is door de topclubs aan een profcontract. Als geen ander weet Vardy hoe moeilijk het is om het profvoetbal te bereiken. Een belangrijk hulpmiddel daarbij is Insights Discovery. Met het kleurenmodel helpt hij de jonge voetballers zelfinzicht te krijgen, wat weer helpt om zich ook op persoonlijk vlak klaar te stomen voor de wereld van het professionele voetbal. Maar meer dan dat: spelers leren hun teamgenoten echt kennen en weten wat zij nodig hebben om samen te kunnen uitblinken. Daarmee worden niet alleen de spitsen van de toekomst opgeleid, maar nog meer de teamplayers van de toekomst. En dat beetje extra, maakt van een spits een uitzonderlijke spits.

Bekijk hier de video van Insights Discovery binnen de V9 Academy.

3 april 2024

Inspirerend Persoonlijk Leiderschap van 2 topsporters: Welke weg bewandel jij?

Ongeveer 200.000 jongeren die in 2024 17 jaar worden ontvangen deze week de Dienstplichtbrief. Ze kunnen opgeroepen worden als oorlog dreigt. Met de ontwikkelingen   in Rusland/Oekraïne en Israël/Palestina is dat misschien wel de meest reële kans sinds de afschaffing van de dienstplicht. In dat licht twee sportvoorbeelden van Persoonlijk Leiderschap in tijden van oorlog. Is er een goed of een fout? Wat zou jouw intrinsieke reactie zijn als je verplicht wordt je land te dienen in een land ver van ons vandaan? Feit is dat beide voorbeelden een inspirerend voorbeeld zijn van persoonlijk leiderschap. Vanwege de indirecte gevolgen van de keuzes van beide sporters is het ene geval veel bekender dan het andere en heeft de ene sporter veel meer aanzien gekregen in zijn leven dan de ander. Maar één ding is zeker: beiden namen de regie over hun eigen leven en volgden hun eigen waarden.

Voorvechter tegen onderdrukking
Muhammad Ali wordt gezien als de grootste bokser aller tijden. Hij werd door Sports Illustrated zelfs uitgeroepen tot sportman van de eeuw. Niet alleen vanwege zijn boksprestaties – Ali werd 3 maal wereldkampioen en won een Olympische titel – maar ook vanwege zijn maatschappelijke impact. Geboren als Cassius Clay bekeerde hij zich na 22 jaar tot de Islam en deed daarmee afstand van zijn naam om ook afstand te doen van het slavernijverleden. Een paar jaar daarvoor liet hij zich registreren voor het Amerikaanse leger, maar werd hij ongeschikt bevonden door dyslexie en een te laag IQ. Toen het leger echter om strijdkrachten verlegen zat werden de regels versoepeld en werd hij alsnog opgeroepen.

De controverse leidde ertoe dat Ali niet meer in de Verenigde Staten kon vechten en werd hij na een uitspraak van de jury van de rechtbank in Houston, die hem schuldig achtte, zelfs veroordeeld tot een gevangenisstraf van 5 jaar en een forse geldboete. Ook zijn bokslicentie was al ingetrokken. Door het aantekenen van beroep en het betalen van een borgsom kon de bokser op vrije voeten blijven, maar niet meer de ring in. In die jaren zette hij zich als politiek activist in voor de emancipatie van Afro-Amerikanen en het stoppen van de Vietnamoorlog. Nadat hij in 1970 al zijn bokslicentie terugkreeg oordeelde een jaar later ook het Hooggerechtshof dat de veroordeling niet terecht was vanwege het ontbreken van een motivering bij de afwijzing als gewetensbezwaarde. Het was de opmaat naar een succesvolle comeback met hoogtepunten als de winst in de Thrilla in Manila tegen Joe Frazier en de Rumble in the Jungle tegen George Foreman.

Trouw aan club, volk en vaderland

Patrick Tillman was één van de grootste talenten in de NFL. Hij werd als 21-jarige pas als 226e gekozen door de Arizona Cardinals in de NFL draft van 1998, maar in 4 seizoenen groeide hij uit tot één van de beste verdedigers in het American Football. Hij kon een 9.000.000 dollar-contract tekenen bij Superbowl-winnaars Saint Louis Rams, maar bleef loyaal aan de Cardinals omdat zij hem de kans gaven om prof te worden. Die loyaliteit wilden de Cardinals belonen met een verbetering van zijn contract naar 3.600.000 dollar in 2001, maar ook die wees Tillman af. In plaats daarvan besloot hij in mei 2002 zijn loopbaan te onderbreken om voor het leger te dienen in Afghanistan. Na 11 september was hij vastbesloten om mee te helpen in de jacht op Osama Bin Laden.

Op 22 april 2004 kwam Tillman op 24-jarige leeftijd om in een vuurgevecht vlakbij de grens met Pakistan. Nadat in eerste instantie werd gedacht aan een hinderlaag bleek na onderzoek dat het ging om zogenoemd ‘Friendly Fire’. Postuum kreeg Tillman nog verschillende hoge militaire onderscheidingen, waaronder de Silver Star. Op het Footballveld keerde hij echter nooit meer terug…